“Drie jaar geleden ging ik met brugpensioen. Niet omdat ik mijn baan niet meer leuk vond – integendeel, ik had als commercieel medewerker veel autonomie en ik deed mijn werk dolgraag – maar omdat mijn man aan Alzheimer leed. Ik heb dag en nacht voor hem gezorgd, tot hij naar het rusthuis ging. Hij is in november 2024 overleden. We hadden plannen voor ons pensioen, maar die vielen in het water door zijn overlijden.

Mijn hersenen stimuleren

De eenzaamheid en het gevoel van nutteloosheid begonnen me al snel parten te spelen. Je beseft niet hoeveel tijd je hebt als je alleen en gepensioneerd bent. Je zou gemakkelijk de hele dag in pyjama voor de televisie kunnen doorbrengen zonder dat iemand daar iets van zegt.

Ik begon vrijwilligerswerk te doen in de bibliotheek en het cultureel centrum bij mij in de buurt. Ik paste ook op mijn kleinkinderen, hoewel ik wist dat ze me over een paar jaar minder nodig zouden hebben. Ik had kunnen beginnen tuinieren, maar ik haat dat! Dus dacht ik bij mezelf: 'Wat als ik weer zou gaan werken?' Niets stond me in de weg (gepensioneerden mogen een beroepsactiviteit uitoefenen na hun pensioen zonder inkomstenplafond, nvdr). Ik wilde mijn hersenen opnieuw stimuleren, me nuttig voelen en de talen die ik spreek, oefenen. Maar ook wilde ik opnieuw structuur in mijn weken en weer een doel in mijn leven.

Ik nam contact op met een uitzendbureau voor senioren (nestor.be). Ze boden me een occasionele job als 'mystery shopper' voor een reisorganisatie aan, en niet veel later spraken ze al over een verzekeraar die parttime commercieel medewerkers zocht. Ik heb meteen ja gezegd. Een paar dagen later was ik aangenomen.

Behoefte aan vrijheid

Ik werk nu 2 dagen per week in een heel jong team, midden in Brussel, waar alles gebeurt. Ik neem opnieuw de trein, ontmoet mensen, lunch buiten de deur, flaneer na het werk... Op wat kleine moeilijkheden met IT na (maar mijn jonge collega's helpen me veel) heb ik geen enkele stress met dit werk, alleen maar plezier... En ik zou ook geen stress hebben als het zou stoppen.

Ik heb de vrijheid om mijn werkdagen te kiezen, waardoor ik mijn weken kan organiseren tussen vrijwilligerswerk en mijn kleinkinderen. Ik heb momenteel 100% behoefte aan die organisatorische vrijheid, misschien als reactie op de zeer zware jaren waarin ik voor mijn man heb gezorgd.

Mijn taak bestaat erin klanten op te bellen en hen een afspraak voor te stellen met een van onze agenten. Mijn takenpakket zal in de toekomst waarschijnlijk nog wat uitbreiden. Men liet me zelfs verstaan dat ik me zou kunnen bijscholen... Maar mijn dochter zei me: 'Je bent altijd al ambitieus geweest, mama. Als je weer meer gaat doen dan gevraagd, zal je niet meer kunnen stoppen.'

Hoe lang nog?

Het doel is zeker niet om aan een nieuwe carrière te beginnen. Integendeel. Want ik geniet ook van mijn nieuwe leven om te reizen: dit jaar ben ik naar Marrakech, Tenerife, Sicilië, Parijs en Keulen geweest. Volgende week vertrek ik naar Amsterdam, en voor het einde van het jaar ga ik naar Bali en Polen. Mijn nieuwe werk stelt me in staat een centje bij te verdienen om deze uitstapjes te financieren.

Kortom, ik heb een goed gevuld leven. Angst om oud te worden? Ja, ongetwijfeld. Ik wil bewijzen dat ik nog steeds nuttig en tot veel in staat ben. Bovenal wil ik niet uitstellen wat ik nu wil doen. Ik heb waarschijnlijk niet meer dan 10 jaar voor me. Ik heb het geluk dat ik in goede gezondheid ben, maar ik weet hoe snel dat kan veranderen op mijn leeftijd."

Gilquin, C. (2025, 25 september). La retraite, QUEL KIF! Femmes d'aujourd'hui.  

Lees het volledige verhaal in het magazine van Femmes d'aujourd'hui.